Czasy reżimu
Okres powojenny, trwający do 1956 roku, określany mianem czasów stalinowskich, był dla Akademii Medycznej czasem niezwykle trudnym. Uczelnia była pod stałym naciskiem ideologicznym PZPR. Celem nadrzędnym partii było zniszczenie polskiej tradycji patriotycznej i systemu europejskich wartości, religii, a wychowanie człowieka uległego władzy komunistycznej, ukształtowanego w duchu sowieckim.

Jeden z czołowych działaczy ideologicznych tamtych czasów, wiceminister zdrowia dr Bogusław Kożusznik, napisał w "Służbie Zdrowia" w grudniu 1950 roku, iż ".linia frontu o przełom ideologiczny w naukach lekarskich biegnie przez Akademie medyczne". Poddał też w wątpliwość potrzebę istnienia "wolności badań naukowych", powołując się przy tym na prace Lenina, które dotyczyły tzw. "burżuazyjnej indywidualności". Metody oddziaływania PZPR to indoktrynacja, tępienie wszelkich odruchów protestu i oporu oraz ingerencja w każdą dziedzinę życia akademickiego. Przy przyjęciach na studia uprzywilejowana była młodzież robotnicza i chłopska. Na mocy zalecenia prezydenta Bolesława Bieruta z 1948 roku powołano tak zwane Studia Wstępne, a w roku 1949 dwuletnie Nauczanie Przygotowawcze. Oferta przeznaczona była dla młodzieży między 18 a 27 rokiem życia, legitymującej się co najmniej wykształceniem podstawowym. W 1951 roku Studia Przygotowawcze wcielono w struktury Uczelni, nadając tym samy status studenta Akademii Medycznej osobom nie posiadającym matury (!). Taki stan rzeczy trwał aż do 1958 roku. Od 1950 roku mechanizm doboru studentów opierał się na decyzjach tak zwanych Komisji Dzielnicowych, powoływanych przy Komitetach Dzielnicowych PZPR. Komisje te wybierały odpowiednich kandydatów w oparciu o oceny Szkolnych Komisji Rekrutacyjnych. Nowatorstwo tego systemu wyrażało się w postanowieniu, że młodzież, która otrzymała negatywną ocenę polityczną, nie była dopuszczona do egzaminu wstępnego. Władza Ludowa przeprowadziła również weryfikację kadry naukowo-dydaktycznej. Konsekwencją tego działania było wydalenie z Uczelni wszystkich "myślących odmiennie" niż władza Polski Ludowej. Krok ten godził w dotychczas funkcjonujące uniwersytety oraz w tradycyjną integralność uniwersytetów. W ten sposób zaczęto tworzyć nową strukturę opieki zdrowotnej, opartą na wzorcach sowieckich. Działanie to wynikało z zamierzeń wcześniejszych władz politycznych, sprecyzowanych w tak zwanym "planie sześcioletnim rozwoju gospodarczego i budowy podstaw socjalizmu", uchwalonym w grudniu 1948 roku na Kongresie Zjednoczonej PPR i PPS. Dotychczas stosowane na zajęciach akademickich programy zmodyfikowano. Wyeliminowano z nich niewygodne dla władz przedmioty, ograniczono swobodę badań naukowych, wprowadzono natomiast przewrotne poglądy nauki sowieckiej: Łysenki, Miczurina, czy Lepieszyńskiej. Odrzucono nauki zachodnie, uniemożliwiono kontakty z zachodnimi ośrodkami nauki.
Funkcjonowanie wyższego szkolnictwa medycznego uległo poprawie w konsekwencji wydarzeń polityczno-społecznych, mających miejsce w Polsce w październiku 1956 roku. Powstało szereg nowych jednostek wewnątrz Akademii. Jako przykład można podać utworzenie w 1956 roku Pracowni Chirurgii Doświadczalnej przy II Klinice Chirurgicznej. W 1959 roku Akademia Medyczna wzbogaciła się o nowoczesny gmach szpitala dziecięcego przy ul. Spornej 36/50, gdzie przeniesiono kliniki pediatryczne.