 |
|
|
|
|
DOKTORZY HONORIS CAUSA UNIWERSYTETU MEDYCZNEGO w 2006 r.
Profesor Eberhard Nieschlag
Profesor Ilpo Huhtaniemi
Profesor Edward F. Plow
Profesor Karel Lewit
Profesor dr med. Eberhard Nieschlag urodził się w Bad Godesberg w Niemczech. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Bonn i Monachium. Stanowisko profesora nauk medycznych otrzymał w roku 1976 i przez 10 lat kierował Katedrą Endokrynologii Doświadczalnej Uniwersyteckiego Szpitala w Munster, a ponadto, w latach 1980-1988 pełnił funkcję Kierownika Zakładu Badań Klinicznych im. Maxa Plancka w tym samym szpitalu. W roku 1986 stworzył Instytut Medycyny Rozrodu Uniwersytetu w Munster i objął stanowisko Dyrektora. Na stanowisku tym pracuje do chwili obecnej. Wkrótce, Instytut Medycyny Rozrodu stał się Centrum Współpracy z WHO, a od roku 1994 uzyskał status Centrum Kształcenia Klinicznego Europejskiej Akademii Andrologii.
Eberhard Nieschlag jest wybitnym specjalistą w zakresie endokrynologii i andrologii klinicznej. Jego badania naukowe zaowocowały wprowadzeniem nowej techniki badawczej, pozwalającej na oznaczanie poziomu testosteronu we krwi i tkankach, co zapoczątkowało szybki rozwój andrologii, a Profesorowi przyniosły szeroki rozgłos. Do wybitnych osiągnięć Profesora należy zaliczyć wypracowanie światowych standardów w badaniach płodności mężczyzn. Profesor Nieschlag poświęcił całe swoje życie andrologii, która dzięki Niemu stała się niezależną dyscypliną medyczną. Dziś, Profesor jest niekwestionowanym autorytetem naukowym, który wywierał i wciąż wywiera znaczący wpływ na rozwój placówek andrologicznych na całym świecie, w tym także w Polsce. Do badań nad rozrodem wdrożył ideę "medycyny opartej na dowodach". Osiągnięcia Profesora uzyskały międzynarodowe uznanie, czego wyrazem było przyznanie m.in. w roku 1990 Medalu British Endocrine Society. W roku 1993 Profesor został wyróżniony Keith Harrison Lecture przez Endocrine Society of Australia, a rok później został stypendystą Royal CollegeofPhysicians w Londynie i Premio di Andrologia w Barcelonie (2005). Jest laureatem Medalu Clinical Endocrinology Trust (1994) i najbardziej prestiżowej w Niemczech Nagrody Medycznej Ernsta-Junga (1997). W ubiegłym roku, w San Diego został wyróżniony przez Amerykańskie Towarzystwo Endokrynologii Nagrodą Doskonałości w Publikacjach Naukowych.
Jest autorem lub współautorem ponad 700 oryginalnych prac naukowych i ponad 250 opracowań opublikowanych w książkach. Jest redaktorem lub współredaktorem 5 książek, w tym dwóch wydań bardzo zalecanego międzynarodowego podręcznika "AndrologyMale Reproductive Heath", a także "Testosterone: action, defficiency, substitution". Pionierskie prace profesora Nieschlaga znakomicie oparły się próbie czasu. Są one wciąż często cytowane, a jedna z jego publikacji z roku 1972 Radioimmunoassay for testosterone według międzyŹnarodowego Instytutu Informacji Naukowej, ISI w Filadelfii uzyskała miano citation classic, w 1981. Natomiast według Laborjoumal, 2000, Profesor Nieshlag należy do 10% najczęściej cytowanych naukowców w swojej dziedzinie.
W ostatnim dwudziestoleciu przewodniczył licznym towarzystwom naukowym, m.in. German Endocrine Society, German Society for Andrology. Był współzałożyciem International Society of Andrology oraz European Academy of Andrology i wieloletnim prezesem obu towarzystw. Od 1975 r. współpracuje bardzo aktywnie z czasopismami naukowymi pełniąc funkcję redaktora Reproduktionmedizin, współredaktora: Hormone Research, International Journal of Andrology, Maturitas, oraz pracując w Radach Redakcyjnych Acta Endocrinologica, Journal of Endocrinological Investigation, European Journal of Endocrinology, Clinical Endocrinology, Andrologia, Reproduction, Fertility and Development, Experimental and Clinical Endocrinology i Reproductive Medicine Review..
Biorąc pod uwagę ogromny dorobek naukowy oraz zasługi w rozwoju badań klinicznych, a także jego zaangażowanie w szkolenie młodej kadry i funkcje pełnione z wyboru w gremiach naukowych całego świata, Senat Uniwersytetu Medycznego w Łodzi podjął decyzję o nadanie Profesorowi Nieschlagowi godności doktora honoris causa.
Prof. Ilpo Huhtaniemi urodził się 22 maja 1947 r. w Hämeenlinna. W 1972 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Helsińskim, w dwa lata później obronił pracę doktorską, a w 1978 roku uzyskał specjalizację z zakresu chemii klinicznej. Po ukończeniu studiów pracował na Uniwersytecie Helsińskim, a w 1980 r. został także zatrudniony na Uniwersytecie w Oulu. W 1987 roku został powołany na stanowisko kierownika Zakładu Fizjologii Uniwersytetu w Turku. Od 1999 roku, nie tracąc kontaktu z macierzystą jednostką w Turku, prof. Ilpo Huhtaniemi pracował w zagranicznych, początkowo (lata 2000-2002) na stanowisku profesora Biologii Rozrodu w Zakładzie Ginekologii i Położnictwa na Uniwersytecie w Aberdeen, a w 2002 roku objął stanowisko profesora i kierownictwo grupy badawczej Biologii Rozrodu w Instytucie Biologii Rozwoju i Reprodukcji w Imperial College w Londynie, gdzie pracuje do chwili obecnej.
Zarówno w Turku, jak i w Londynie prof. Huhtaniemi stworzył silne zespoły badawcze o międzynarodowej renomie, zorientowane na badania z zakresu molekularnej endokrynologii. Wyrazem uznania poziomu naukowego badań było przyznanie przez Fińską Akademię Nauk w 2002 roku zespołowi kierowanemu przez prof. Huhtaniemiego statusu Centrum Doskonałości.
Działalność naukowa prof. Ilpo Huhtaniemiego koncentruje się głównie na endokrynologii rozrodu. W węższym ujęciu są to badania poświęcone wyjaśnianiu mechanizmów funkcji rozrodczych, roli i mechanizmom działania gonadotropin (głównie LH i FSH), roli gonadotropin w powstawaniu nowotworów w układzie rozrodczym, relacji gonadotropin w procesie andropauzy i procesu starzenia, wpływowi czynników środowiskowych na działanie gonadotropin, charakteryzowaniu genów kodujących gonadotropiny i ich receptory oraz problemom antykoncepcji. Szczególne zainteresowanie prof. Huhtaniemiego zajmuje konstruowanie modeli zwierząt transgenicznych, przydatnych do wyjaśniania rozmaitych aspektów działania gonadotropin.
Wielokierunkowe zainteresowania prof. Ilpo Huhtaniemiego oraz zaangażowanie w międzynarodową współpracę sprawiają, że liczba publikacji, zarówno oryginalnych, jak i przeglądowych, z jego udziałem jest imponująca i wynosi ponad 500 pozycji. Znakomita część tych prac została opublikowana w renomowanych czasopismach naukowych. Prof. Huhtaniemi jest laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień. Zaliczyć do nich należy m. in.: przewodniczenie w latach 1995-1998 Fińskiemu Towarzystwu Andrologii, członkowstwo w komitecie wykonawczym Europejskiej Federacji Towarzystw Endokrynologicznych (1994-2001), członkowstwo komitecie wykonawczym Europejskiej Akademii Andrologii (1992-2002), czy wybór na przewodniczącego Międzynarodowego Towarzystwa Andrologicznego (1997-2001).
Kolejnym wyrazem uznania pozycji prof. Ilpo Huhtaniemiego było powierzanie mu w różnym czasie (począwszy od 1983 roku) funkcji redaktora oraz uczestniczenia w radach naukowych w licznych czasopismach naukowych publikujących prace z zakresu endokrynologii i reprodukcji (łącznie 28 czasopism). Obecnie wymienione funkcje pełni w 12 czasopismach, w tym także w Radzie Naukowej czasopisma Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego "Endokrynologia Polska". Prof. Huhtaniemi był także aktywnym członkiem komitetów organizacyjnych licznych zjazdów krajowych i zagranicznych. Ponad dwustukrotnie był zapraszany jako wykładowca, w tym co najmniej dwunastokrotnie na zaproszenie organizatorów polskich zjazdów i konferencji poświęconych reprodukcji i endokrynologii. Ważną rolę w karierze naukowej prof. Huhtaniemiego odgrywa dydaktyka i opieka nad młodymi pracownikami nauki, czego jednym z przykładów może być promotorstwo ponad 30 prac doktorskich.
Na uwagę zasługuje również związek prof. Huhtaniemiego i Jego zespołu z polskim środowiskiem naukowym. Od wielu lat prowadzona jest współpraca z zespołem kierowanym przez prof. Adama Zięcia z Instytutu Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności PAN w Olsztynie, realizowana w ramach umowy pomiędzy polską i fińską Akademią Nauk. Wspólne badania są wielowątkowe, jednym z najbardziej atrakcyjnych jest opracowywanie strategii celowanego niszczenia komórek nowotworowych, na których powierzchni ulegają ekspresji receptory LH.
Współpraca z polskimi instytucjami naukowymi nie ograniczała się jedynie do prac laboratoryjnych. Wielokrotnie prof. Huhtaniemi pomagał w uzyskiwaniu subsydiów młodym polskim badaczom na pokrycie kosztów wyjazdów na krótkoterminowe szkolenia, kursy i szkoły z zakresu endokrynologii.
Profesor Ilpo Huhtaniemi jest wspaniałym człowiekiem i wybitnym naukowcem cenionym za swój ogromny profesjonalizm i oddanie sprawom nauki. Jego osiągnięcia w dziedzinie endokrynologii są szeroko znane w Polsce i za granicą. Nadanie Profesorowi Huhtaniemiemu godności doktora honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi jest w pełni uzasadnione jego dokonaniami i zasługami dla rozwoju nauki.
Profesor Edward F. Plow urodził się 2 czerwca 1945 r. w Filadelfii. W 1967 r. ukończył wydział biologii University of Pensylvania w Filadelfii, a następnie w 1970r. Wydział Biochemii West Virginia University w Morgantown. W latach 1971-1992 pracował w University of Califomia w La Jolla, początkowo w Wydziale Patologii Eksperymentalnej, później Immunologii Molekularnej i Immunologii. W tym czasie jako visiting professor uczestniczył w badaniach naukowych Uniwersytetu w Leuven w Belgii (1978 r.), a także w badaniach Instytutu Patologii Komórkowej Szpitala Kremlin Bicetre we Francji (1984 r.), a w latach 1987-1989 był badaczem Narodowego Centrum Badań Naukowych (CRNS) w Grenoble. W 1992 r. prof. Plow został kierownikiem badań naukowych w Ośrodku Zakrzepicy i Biologii Naczyniowej, a od 1994r. dyrektorem Działu Kardiologii Molekularnej w The Cleveland Clinic Foundation w Cleveland. W 2003 r. uzyskał stanowisko profesora w Clevelend Clinic Lerner College of Medicine.
Dorobek naukowy prof. Plow jest ogromny, obejmuŹje bowiem 277 prac eksperymentalnych, które ukazały się w najbardziej prestiżowych czasopismach naukowych. Wystarczy wymienić kilka z tych najlepszych, tj. Celi (4 prace), Science (4 prace), Naturę (3 prace), New England J Med (2 prace), PNAS (22 prace), Circulation (16 prac), Journal of Clinical Investigation (27 prac), Journal of Celi Biology (10 prac), Journal of Biological Chemistry (67 prac).
Profesor Edward F. Plow dokonał fundamentalnych odkryć w zakresie struktury, mechanizmu aktywacji oraz rozpoznania ligandów przez receptory integrynowe, przyczyniając się do ich odkrycia. Zidentyfikował bowiem białko, które w płytkach krwi pełni funkcję receptora fibrynogenu. Właśnie to białko póniej okazało się być pierwszym opisanym receptorem integrynowym. Następne Jego prace skupiły się na opisaniu mechanizmu oddziaływania fibrynogenu z receptorem płytkowym. Pozwoliły określić motywy sekwencyjne, rozpoznawane przez receptor fibrynogenu, a tym samym dały podstawę teoretyczną do późniejszego opracowania i uzyskania brokerów płytkowych.
Drugim wiodącym tematem badań prowadzonych równolegle w jego zespole jest charakterystyka receptorów plazminogenu i ich rola w zewnątrzkomórkowej aktywacji tego proenzymu do plazminy. O znaczeniu dokonanych odkryć profesora Edwarda F. Plow i jego wpływie na rozwój badań w dziedzinie hemostazy płytŹkowej, ale także badań strukturalnych w tej dziedzinie może świadczyć to, iż jego prace były cytowane blisko 13 000 razy.
Za swe osiągnięcia naukowe Prof. Plow otrzymał wiele nagród m.in. w 1987r. Investigator Recognition Award for Contribution in Hemostasis, w 1999 r. Distin-guished Career Award nadane przez ISTH, Scientific Achievement Award in Basie Science nadaną w 2002 r. przez Cleveland Clinic Foundation lub Special Recognition Award, przyznaną w 2003 r. przez Council on Arteriosclerosis, Thrombosis and Vascular Biology. Prof. Plow aktywnie uczestniczy w pracach towarzystw naukowych. Jest m. in. członkiem American Society of Hematology, International Society on Thrombosis and Haemostasis, International Society for Fibrinolysis and Proteolysis, 3 sekcji American Heart Association, American Association of Immunologists, American Society for Biochemistry and Molecular Biology. Należał do zespołu redakcyjnego czasopism: Blood, Thrombosis and Haemostasis, obecnie jest w komitecie redakcyjnym czasopism: Journal of Biological Chemistry oraz Journal of Thrombosis and Haemostasis. Prof. Plow ma również duże osiągnięcia organizacyjne. Zorganizował wiele konferencji naukowych w USA i w Europie, wielokrotnie był twórcą programu i przewodniczył sesjom podczas Hemostasis Gordon Research Conference, Thrombolysis Gordon Research Conference, a także podczas konferencji organizowanych pod auspicjami American Hart Association.
Profesor Karel Lewit
urodził się 25 kwietnia 1916 roku w Ljubljanie. W 1934 roku rozpoczął studia meŹdyczne na uniwersytecie w Pradze. Wybuch II Wojny światowej zmusił rodzinę Lewitów do emigracji do Francji. Karel Lewit brał tam udział w bitwie pod Dunkierką. Po zakończeniu wojny powrócił do Czech i w 1946 roku ukończył studia, wkrótce również zdobił doktorat i zaczął pracę w Klinice Neurologicznej w Pradze, kierowanej przez prof. Hannera (do 1960 roku). Następnie 12 lat pracował w Klinice Neurologii Instytutu Kształcenia Podyplomowego, w międzyczasie w 1967 roku zrobił habilitację, a w roku 1990 uzyskał tytuł profesora. Przez jakiś czas pracował w Instytucie Reumatologicznym, a następnie w latach 1977-1991 w Kolejowym Instytucie Zdrowia. W 1994 r. powrócił do Kliniki Neurologicznej w Pradze - Vinohrady, w której pracował do momentu odejścia na emeryturę w 1996 roku. Następnie przeniósł się do Kliniki Rehabilitacyjnej w Pradze -Motol, gdzie szkolił lekarzy i fizjoterapeutów. Od 1996 roku wykłada medycynę mięśniowo-szkieletową na Uniwersytecie Karola w Pradze oraz prowadzi zajęcia ze studentami.
Głównym polem zainteresowań Prof. Lewita były choroby neurologiczne oraz choroby pochodzenia kręgosłupowego. Najbardziej jednak interesowała go terapia manualna. Stała się Jego pasją, którą cały czas rozwijał i doskonalił. Jego metody zwiększają możliwości leczenia w neurologii, pomagają w rehabilitacji. Do zainteresowań naukowych Profesora należą również: radiologia czynnościowa, zaburzenia równowagi, zaburzenia palpacyjne, synkineza oddechowa.
Praca habilitacyjna "Manipulacni lecba" stała się najbardziej uznaną publikacją Prof. Karela Lewita. Jej poszerzona wersja - "Manipulacni lecba w ramci reflexni terapie" uchodzi za najlepszy podręcznik medycyny manualnej na świecie, została wydana w 10 językach, a w Polsce doczekała się trzech wydań. Profesor jest autorem około 230 prac naukowych, które zostały przetłumaczone na wiele języków. Ukazały się m.in. w "Manuelle Medizin", "Journal of Manuał Medicine", "Pain", "European Neurology", "Zeitschuft fur Ortopedie", "Agressologie".
Prof. Karel Lewit dokonał w Polsce ogromnej pionierskiej pracy dydaktycznej, która umożliwiła rozwój
nowej dziedziny leczenia. Nowe, przez Profesora opraŹcowane, metody leczenia są skuteczniejsze od starych i w rękach dobrze przeszkolonych lekarzy zapewniają bezpieczne leczenie. Prof. Lewit wielokrotnie przebywał w Polsce wygłaszając wykłady oraz ucząc metod terapii manualnej. Od 1974 roku, przy wsparciu Profesora, CenŹtrum Szkolenia Podyplomowego Lekarzy organizuje na kursach regularne szkolenia z medycyny manualnej w Klinice Neurologii Śląskiej Akademii Medycznej. Wśród osób, które wyszkolił byli m.in.; prof. Henryk Chmielewski z UM w Łodzi, ze Śląskiej AM prof. Antoni Musioł i dr n. med. Zbigniew Arkuszewski - pierwszy Prezes Towarzystwa Medycyny Manualnej w Katowicach i dr n. med. Jerzy Stodolny - obecny Prezes Polskiego TowaŹrzystwa Lekarskiego Medycyny Manualnej.
Prof. Karel Lewit jest osobowością nacechowaną humanitaryzmem, wielkim krytycyzmem naukowym, życzliwością dla lekarzy, społecznym bezinteresownym podejściem do chorych. Świecił przykładem jak należy precyzyjnie rozpoznawać zmianyi przyczyny chorobowe zmieniające się dynamicznie w czasie. Rozwijając i udoskonalając medycynę manualną zaskarbił sobie uznanie i zdobył szacunek wielu środowisk lekarskich na całym świecie. Jego metody pomogły wielu pacjentom szybciej wrócić do zdrowia.
Przyznanie Prof. Karelowi Lewitowi zaszczytnego tytułu Doctora Honoris Causa jest uznaniem Jego zasług dla polskiej medycyny oraz wsparciem dla rozwoju nowych metod leczenia.
Oddział Kosmetologii
